خلوتگاه من

 

بنام اهورا که هرچه دارم از اوست 

 

 

 

سکوت و ارامش شب 

شاید شب مهتابی اما نه کورسویه امیدی نیست 

چراغی هم نیست 

نوری به جلو نیست 

من هستم و من کس دیگری نیست 

سایه غم رو با تیر زدم اما هرچه بدت بیاد سرت میاد 

چرا اینطوره نمیدونم 

شاید بگی حکمتی باشه منم منتظرم که شاید دری به رویش باشه 

قدم میزنم بدون واهمه و ترسی به دور از این هستی 

 

میگن تو چقدر نترسی 

 

که فقط میزنی فرضی 

 

من نیستم کسی 

 

از هیچ متولد شده و به هیچ باز میگردم 

 

قصه ی هرکدوم از ما یه عمر درده 

 

قرار نیست فقط از درد بگم از همچی میگم اما اینم یه بخششه دیگه 

 

ما الکی خوش نیستیم یه مشت خشک هم نیستیم 

 

اما یه دل داریم به اندازه ی اقیانوس ها درد توش 

 

شب منو یاد شبانه روزم انداخت یا زندگیه بی سیرتم انداخت 

 

داریوش این بار بلند تز از همیشه در گوشم فریاد میزنه به گونه ای که هندس فری رو از گوشم در میارم و به اسپیکر های پی سی دلخوش میکنم 

 

تا این ترانه رو کامل کنه :

نترس از این سیاهی

تو شبتابی ، مگه نه

 

نترس از مرگ دریا

خود آبی ، مگه نه

 

در این خوابه بده بد ، من و تو خوبه خوبیم

من و تو شرق و غربیم ، شمالیم و جنوبیم

 

هنوز دست تو تنها خود سازه ، مگه نه

با تو جمعه ی دلگیر چه دل بازه ، مگه نه

 

صدای تو بی پایان سر آغازه ، مگه نه

خواب این شرم شرقی چقدر نازه ، مگه نه

 

نترس از این سیاهی

تو شبتابی ، مگه نه

 

نترس از مرگ دریا

خود آبی ، مگه نه

در این خوابه بده بد ، من و تو خوبه خوبیم

 

من و تو شرق و غربیم ، شمالیم و جنوبیم

در این خوابه بده بد ، من و تو خوبه خوبیم

:: برچسب‌ها: ( شب ),